Gebze Genç Escort

Gebze Genç Escort Sinem, Gebze’nin dar sokaklarında hızlı adımlarla yürüyordu. Mart ayının serin havası, ince montunun yakasını kaldırmasına neden olmuştu. Saçları, rüzgârda dalgalanan siyah bir perde gibi yüzünü çerçeveliyor, sokak lambalarının soluk ışığında parlak bir gölge yaratıyordu. 23 yaşında, hayatın ona sunduğu zorluklarla başa çıkmayı öğrenmiş bir genç kadındı. Gebze’nin sanayi kokusuyla dolu havası, onun için hem bir sığınak hem de bir hapishaneydi.
Gebze Escort Sinem’in hikayesi, çoğu insanın tahmin edebileceğinden daha karmaşıktı. Küçük bir köyde, ailesinin geçim sıkıntısıyla boğuştuğu yıllarda başlamıştı her şey. Babası, fabrikanın kapanmasıyla işsiz kalmış, annesi ise evlere temizliğe giderek üç çocuğunu okutmaya çalışmıştı. Escort Gebze Sinem, ailenin en küçüğüydü ve okuma yazma öğrenmeyi her şeyden çok istiyordu. Ama hayat, onun hayallerine pek izin vermemişti. Lise ikinci sınıfta okulu bırakmak zorunda kalmış, ailesine destek olmak için önce bir tekstil atölyesinde işe başlamıştı. Ancak saatlerce makine başında diktiği kıyafetler, ona ne bir gelecek ne de bir umut vaat ediyordu.
Bir gün, atölyeden tanıdığı bir kız, ona “farklı bir iş”ten bahsetmişti. “Hem daha çok kazanırsın hem de kimseye hesap vermezsin,” demişti. Sinem başta tereddüt etse de, annesinin borçları ödeyemediği için ağladığı bir gecenin ardından kararını vermişti. O gün, Gebze’nin gölgeli sokaklarında yeni bir hayata adım atmıştı. Artık “genç escort Sinem”di.
Bu akşam, Sinem’in telefonu çaldığında saat dokuzu henüz geçmişti. Arayan, düzenli müşterilerinden biri olan Hakan’dı. Hakan, 30’lu yaşlarında, sessiz ve kibar bir adamdı. Genellikle fazla konuşmaz, işini halledip giderdi. Sinem, onun bu mesafeli tavrını seviyordu; duygusal bağ kurma çabası olmayan müşteriler her zaman daha kolaydı. “Sinem, bu akşam müsait misin?” diye sordu Hakan. Sesinde her zamanki sakinlik vardı. “Müsaitim, nerede buluşuyoruz?” diye cevap verdi Sinem. Hakan, Gebze’nin biraz dışında, sahile yakın bir otelde yer ayırttığını söyledi. Sinem, telefonu kapattıktan sonra aynaya baktı. Siyah elbisesini düzeltti, rujunu tazeledi ve çantasına birkaç eşyasını koyarak evden çıktı.
Sokakta yürürken, Gebze’nin tanıdık manzarası ona eşlik ediyordu. Fabrika bacalarından yükselen duman, sokak köşelerinde toplanan gençler, arada bir geçen minibüslerin korna sesleri… Burası onun eviydi, ama aynı zamanda ona her gün başka bir hayatın mümkün olabileceğini hatırlatan bir yerdi. Sinem, bu çelişkili duygularla yaşamayı öğrenmişti. Ne tam anlamıyla buraya aitti ne de tamamen kopabiliyordu.
Otele vardığında, Hakan onu lobide bekliyordu. Üzerinde her zamanki gri ceketi, elinde bir sigara vardı. Sinem’i görünce hafifçe gülümsedi. “Gel, yukarı çıkalım,” dedi. Odada fazla oyalanmadan işlerini hallettiler. Hakan, her zamanki gibi parayı masanın üzerine bıraktı ve “İyi geceler,” diyerek kapıyı çekti. Sinem, yalnız kaldığında yatağa oturdu ve bir süre pencereden dışarı baktı. Deniz, karanlıkta belli belirsiz bir çizgi gibi uzanıyordu. İçinde bir huzursuzluk vardı, ama nedenini tam olarak anlayamıyordu.
O gece, otelden çıkarken telefonuna bir mesaj geldi. Numara tanıdık değildi. “Sinem, benim, Zeynep. Acil konuşmamız lazım.” Zeynep, Sinem’in atölyeden tanıdığı o kızdı; ona bu işe girmesini öneren kişi. Yıllardır görüşmemişlerdi. Sinem, bir an duraksadı, sonra “Neredesin?” diye cevap yazdı. Zeynep, Gebze’nin eski mahallelerinden birinde, bir apartmanın bodrum katında olduğunu söyledi. “Gelirsen anlatırım, lütfen gel.”
Sinem, taksiye binip Zeynep’in verdiği adrese gitti. Bodrum katına indiğinde, kapıyı açan Zeynep’in yüzü onu şaşırttı. Eskiden capcanlı olan bu kız, şimdi solgun ve yorgun görünüyordu. “Sinem, içeri gel,” dedi Zeynep, sesi titreyerek. İçeri girdiklerinde, küçük bir odada birkaç eşya ve yerde bir battaniye vardı. Zeynep, ağlamaya başladı. “Bittim Sinem, her şey bitti,” dedi.
Zeynep’in anlattıkları, Sinem’in kanını dondurdu. Zeynep, bu işe girdikten sonra bir adama bulaşmış, borçlanmış ve sonunda kaçamayacağı bir tuzağın içine düşmüştü. “Beni bulurlarsa öldürecekler,” dedi Zeynep. Sinem, ne yapacağını bilemiyordu. Kendi hayatı da pamuk ipliğine bağlıydı, ama Zeynep’i böyle bırakamazdı. “Kim bunlar?” diye sordu. Zeynep, Gebze’de faaliyet gösteren bir çeteden bahsetti. Parayı tahsil etmek için her yolu deniyorlardı.
Sinem, o an bir karar verdi. “Benimle gel,” dedi. Zeynep’i kolundan tutup dışarı çıkardı. Bir taksiyle önce kendi evine gittiler. Sinem, çekmecesinde biriktirdiği parayı aldı. Çok değildi, ama Zeynep’in borcunu kapatmaya yeterdi. “Bunu onlara ver, sonra buradan git,” dedi Sinem. Zeynep, şaşkınlıkla ona baktı. “Neden bunu yapıyorsun?” diye sordu. Sinem, gülümseyerek, “Çünkü bir zamanlar sen bana yardım etmiştin,” dedi.
Ertesi gün, Sinem ve Zeynep, çetenin adamlarıyla buluştu. Parayı teslim ettiler ve Zeynep’in serbest kalmasını sağladılar. Zeynep, ağlayarak Sinem’e sarıldı. “Bir gün borcumu ödeyeceğim,” dedi. Sinem, sadece başını salladı. O an, kendi hayatına dair bir şeylerin değişmesi gerektiğini hissetti. Belki de bu işten çıkmanın, başka bir yol bulmanın zamanı gelmişti.
Günler geçti. Sinem, müşterileriyle görüşmeye devam etti, ama aklında hep Zeynep’in kurtuluşu vardı. Bir akşam, sahilde yürürken, denize bakıp kendine bir söz verdi: “Bir gün, ben de özgür olacağım.” Gebze’nin gri sokakları, onun için hâlâ bir hapishaneydi, ama içinde bir umut filizlenmeye başlamıştı. Belki bir gün, başka bir şehirde, başka bir hayat kurabilirdi. O gün gelene kadar, Sinem yaşamaya devam edecekti; ne eksik, ne fazla, sadece kendi bildiği gibi.